Filmy polityka, teatr telewizji

Lider stronnictwa chłopskiego, Mateusz Bigda, snuje sieć politycznych intryg. Jego celem jest obalenie dotychczasowego rządu i zastąpienie go nowym, na którego czele mógłby stanąć on sam.

Opowieść o początkach kariery bohatera słynnej serii kryminalnej – detektywa Eberharda Mocka, w reżyserii nagrodzonego w 2015 roku Złotym Orłem Łukasza Palkowskiego. Utwór koncentruje się na politycznej prowokacji – niejednoznaczne i krwawe morderstwo, a potem ospale toczące się śledztwo zostają wykorzystane do wzburzenia opinii społecznej. Podoficer Mock (w tej roli wystąpił Szymon Piotr Warszawski), którego przyszłość w policji wisi na włosku, decyduje się na „zdalnie sterowane” śledztwo. Może ono równie dobrze ocalić jego karierę, jak i doprowadzić ją do ostatecznego upadku. Targany różnymi siłami młody wachmistrz zostaje wmanewrowany w trudną polityczną grę, przez którą przekona się, że w jego zawodzie nie ma miejsca ani na zaufanie, ani na litość. Spotęgowane przez liczne zwroty akcji stałe napięcie nie pozwala przejść wobec tej historii obojętnie.

Komedia Marka Kochana w reżyserii Bodo Koxa jest spektaklem o trójce cudownie ocalałych z katastrofy samolotowej rozbitków, którzy znaleźli się na niezamieszkałej wyspie w okolicach Bermudów. Dwaj bohaterowie w średnim wieku i po przejściach rodzinnych, Mirosław i Radomir (Radosław Pazura i Cezary Pazura), prezentują diametralnie różne poglądy i odmienne charaktery zatem mimo tragicznej sytuacji nie potrafią odnaleźć wspólnego języka. Mirosław, pozornie ten wyżej urodzony, ma się za lepszego od tego drugiego, Radomira, w jego przekonaniu prostaka i gbura. Nie chce z nim współpracować i nie zależy mu na budowie tratwy ratunkowej, woli oddawać się malkontenckim rozważaniom, wymyślać pretensje i drwiny. Sytuacji nie poprawia nagłe pojawienie się Pięknej Pani (Anna Karczmarczyk). Mimo iż panowie jednoczą się na chwilę, rywalizując o względy kobiety, ostatecznie obaj przegrywają. Zdaniem Bodo Koxa tekst Marka Kochana jest satyrycznym opisem obecnej sytuacji społecznej w Polsce, gdzie dwa zwaśnione obozy, zamiast poświęcać swoją energię na rzecz współpracy, trwonią ją na spory i wzajemne, bolesne złośliwości. Trójkąt Bermudzki kojarzony jest z zagadką, tajemnicą. Trójkąt dwóch antagonistów i pięknej kobiety jest też zagadką i kryje w sobie tajemnicę.

Barwna podróż muzyczna do lat trzydziestych przedwojennej Polski w spektaklu Andrzeja Strzeleckiego. Stołeczna elita gości w lokalu kawiarniano-dancingowym wzorowanym na słynnej warszawskiej Adrii, a nad aurą beztroskiej rozrywki unosi się przeczucie katastrofy, ku której zmierza radykalizujący się świat. W tytułowym Paradiso pojawiają się literaci, przemysłowcy, ziemiaństwo, politycy, urzędnicy, aktorzy. Równolegle do wątku kryminalnego prowadzone są tu wątki obyczajowe, których zadaniem jest jak najlepsze oddanie ducha czasu i odzwierciedlenie bardzo skomplikowanej siatki powiązań biznesowych, politycznych oraz uczuciowych pojawiających się w lokalu gości. Wieczór, w którym poznajemy poszczególnych bohaterów, z pozoru nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale w efekcie obfituje w zdarzenia brzemienne dla ich wzajemnych relacji. Muzyczne tło ostatniej piosenki „Jutra może nie być już” podsumowuje stan, w jakim ich zostawiamy.

Eugeniusz Kwiatkowski (Mariusz Ostrowski) jawi się jako wybitny polityk i wizjoner przyszłej Polski, Wańkowicz (Ireneusz Czop) wtóruje mu swą błyskotliwością i inteligencją. Co stanie się z bohaterami za kilka lat? Czy ich wizje u progu II wojny światowej mają szansę na powodzenie? Dramat Tomczyka to niezwykła opowieść o wielkich i straconych nadziejach, a informacje zawarte w tekście świadczą o jego niewątpliwej wiedzy i ogromnej pasji historycznej.

Sztuka Macieja Wojtyszki. Telewizyjna wersja spektaklu z Teatru Nowego im. K. Dejmka w Łodzi. Po raz pierwszy w historii w Teatrze Telewizji Polskiej zagości postać, bez której niepodległość Polski z 1918 roku byłaby niemożliwa. Polakom znany głównie jako polityk, dyplomata, ale na świecie, szczególnie za wielką wodą, przeszło sto lat temu Ignacy Jan Paderewski (w tej roli Dymitr Hołówko) był przede wszystkim gigantyczną gwiazdą muzyki. Maciej Wojtyszko przypomina o jego bliskiej znajomości z prezydentem USA, którym wówczas był Thomas Woodrow Wilson (w tej roli Tomasz Kubiatowicz), a bez wstawiennictwa Paderewskiego u najważniejszych polityków tamtego świata, nie byłoby wolnej Polski. Spektakl Macieja Wojtyszki jest nacechowaną komediowo fantazją o zapracowanym człowieku, którego otaczały kochające osoby. Akcja zaczyna się w 1917, w Nowym Jorku, kiedy Ignacy Jan, w domowych pieleszach szykuje się do swojego występu na wielkiej scenie Carnegie Hall. Jednocześnie trwa I wojna światowa, a prezydent USA prosi go o napisanie memorandum w sprawie Polski.

Punktem wyjścia sztuki staje się utopijne założenie. Oto nie ma przestępców, nie ma opozycji politycznej, a wszyscy są zachwyceni sytuacją wewnętrzną kraju i polityką rządu. Ostatni więzień-spiskowiec (w tej roli Marek Walczewski) w idealnym państwie porządku i ładu, wręcz hołubiony przez lata, podpisując akt lojalności wobec rządu, wywołuje popłoch i zamieszanie w środowisku stróżów tego ładu – policjantów. Jest jasne, że policja traci jedyny powód własnego istnienia, więc musi działać. Zdesperowani stróże prawa chwytają się klasycznego policyjnego środka – prowokacji.

Tytułowy bohater, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, był nie tylko patriotą, wybitnym publicystą i jednym z najpoczytniejszych pisarzy w międzywojniu (oraz współcześnie), ale także stanowił kogoś w rodzaju inżyniera ludzkich serc oraz umysłów. Jego los w sztuce Bukowskiego i Dancewicza poznajemy przez pryzmat dziejów niejakiego Stanisława Webera vel Stanisława Nowaka – rzekomego pierwowzoru powieściowego Nikodema Dyzmy. I choć życie pisarza przerwały tragiczne, niewyjaśnione zresztą do dziś wydarzenia, to wykreowany przez niego człowiek z awansu typowy karierowicz nie tylko przetrwał zagładę przedwojennego świata, ale i święci triumfy w każdej kolejnej epoce: zarówno więc w PRL-u, jak i współcześnie. O tym wszystkim, a zatem o obyczajowości i polityczności życia w Polsce dwudziestowiecznej, a także o niezliczonych romansach pisarza wpierw uwielbianego, a w Polsce Ludowej krytykowanego i, w końcu, zakazanego opowiada wspaniale obsadzony i brawurowo zagrany spektakl „Dołęga-Mostowicz. Kiedy zamykam oczy”.

W okresie swej błyskotliwej kariery Jerzy Pawłowski, nazywany szablistą wszech czasów, zdobył 21 medali. Dwukrotnie wybierano go Sportowcem Roku. W 1973 roku został prezesem Polskiego Związku Szermierczego. Nikt nie podejrzewał, że Pawłowski prowadził podwójne życie. Jeszcze u progu sportowej kariery zainteresowały się nim polskie służby bezpieczeństwa. Szantażowany AK-owską przeszłością ojca, od początku lat 50. współpracował z bezpieką, przekazując informacje o kolegach sportowcach. W kolejnej dekadzie z odnoszącym sukcesy sportowcem skontaktowali się przedstawiciele CIA. Od 1964 roku Jerzy Pawłowski był podwójnym agentem, prowadzącym niebezpieczną grę z komunistycznym i amerykańskim wywiadem. Lecz polska służba bezpieczeństwa czuwała. Na początku 1975 roku Pawłowski trafił przed oblicze śledczych z WSW. Wówczas jeszcze nie podejrzewał, że to koniec jego sportowej kariery…