Filmy teatr telewizji, poezja

Inscenizacja Artura Hofmana stanowi rodzaj podróży artystycznej przez przedwojenną, pełną szlagierów scenę i ulice Warszawy. Lekka forma kabaretowa tak charakterystyczna dla lat trzydziestych będzie stanowić wyraźny kontrapunkt dla czasu okupacji i specyfiki życia artystycznego w getcie. Sam fakt funkcjonowania kabaretu gettowego, nie jest dla każdego współczesnego odbiorcy oczywisty. Właśnie Władysław Szlengel był tym wyjątkowym, poetyckim kronikarzem czasu Zagłady. Wyjątkowe ostre spojrzenie na rzeczywistość getta, sarkazm i ironia to unikatowa forma komentarza i stanu ducha ludzi z zamkniętej dzielnicy. Poeta zginął pod koniec powstania, 8 maja 1943 roku. Opowieść o Szlenglu (w tej roli Wojciech Solarz) wyłącznie poprzez jego teksty to tak naprawdę wyraźny szkic epoki, zarówno tej z końca lat trzydziestych, jak przede wszystkim obraz Getta. W obu przypadkach oczyma Szlengla poznajemy innych artystów Władysława Szpilmana, Wierę Gran itp. Szlengel to Żyd i polski inteligent. Każdy tekst porusza, a im bardziej akcja zbliża się do tragicznego finału, tym większa u widza świadomość pojęć: JA, ŚWIAT, ŻYCIE, ŚMIERĆ, BÓG. Nic dziwnego, że unikatowość twórczości Władysława Szlengla powoduje coraz większe zainteresowanie jego twórczością w świecie, pojawiają się m.in. tłumaczenia na język angielski czy hebrajski.

Widowisko Agnieszki Glińskiej zrealizowane na podstawie wspomnień uczestniczek Powstania Warszawskiego. Rejestracja spektaklu z Muzeum Powstania Warszawskiego. Na scenariusz złożyły się wspomnienia uczestniczek Powstania Warszawskiego. Jak deklarowali twórcy spektaklu: „Koncentrujemy się na osobistych przeżyciach kilkunastoletnich sanitariuszek i łączniczek, pragniemy wydobyć je z niepamięci, przyjrzeć się Powstaniu z ich perspektywy. Sięgając po poezję, muzykę, taniec współczesny i fragmenty wspomnień, chcemy sprawdzić, jak ta perspektywa wpłynie na nasze dotychczasowe wyobrażenia o Powstaniu”.

Przypominamy świat, w którym „Ballady i romanse” powstały. Wileńszczyzna, rok 1819 wnętrze klasy lub uniwersyteckiej auli, potem zajazdu lub karczmy potem może nawet wileńskiego teatru z kulisową dekoracją. Gimnazjalne mundurki aktorów, konwencja improwizowanych z niczego dekoracji, wszechogarniająca muzyczność, rodząca się ze słów napisanych przez samego Mickiewicza, a w przedstawieniu Teatru Wierszalin podkreślana zastosowaniem instrumentów, do których ongiś mogli mieć dostęp sami filomaci – oto tropy, którymi podąża realizacja i telewizyjna adaptacja najnowszego spektaklu Towarzystwa Wierszalin.

Wybitni aktorzy Teatru Narodowego sięgnęli po poemat, który powstał z tęsknoty autora za krajem lat dziecinnych. Julian Tuwim pisał „Kwiaty polskie” na obczyźnie – w Brazylii i Stanach Zjednoczonych, po opuszczeniu Polski w wyniku wybuchu II wojny światowej. Utwór, nawiązujący do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego, poeta ukończył po powrocie do kraju w 1946 r. Poruszył w nim kwestie patriotyzmu i miłości do ojczyzny, życia społecznego i wiary. Szczegółowo opisał ulice i miejsca, które darzył wielkim sentymentem, przywołał scenki rodzajowe z ulic rodzinnej Łodzi. Wspomnienia z dzieciństwa i liryczne wyznania przeplatane są opisami przyrody i politycznymi polemikami. Aktorom Teatru Narodowego towarzyszył Bogdan Hołownia, który zagrał na fortepianie szlagiery przedwojennej Warszawy. Jan Englert zapytany, dlaczego zainteresował się utworem Tuwima powiedział: „Poezja Tuwima, a szczególnie „Kwiaty polskie” są fantastycznym scenariuszem dla aktora. To jest poezja, która lepiej brzmi mówiona, niż czytana po cichu (...) Ta poezja wymaga uruchomienia wyobraźni plastycznej. Aktor mówiąc, musi widzieć to, co mówi. Tuwim uruchamia obrazy. Więc siłą rzeczy jakby zaprasza do interpretowania, do opowiedzenia tych obrazów, do nasycenia ich własną indywidualnością. (...) ten poemat jest dowcipny, słowotwórczy, niezwykle polski”.

Tytułowa Bromba wraz ze swoimi oryginalnymi przyjaciółmi podróżuje do innych wszechświatów, w których przeżywa niezwykłe przygody. Spektakl oparty na opowiadaniach, które stworzył Maciej Wojtyszko, rozwija wyobraźnię i przede wszystkim uczy że zadawanie prostych pytań o naturę życia, zmusza młodego odbiorcę do zastanowienia się nad jego sensem. W spektaklu spotkamy znane z opowiadań Wojtyszki postacie, takie jak detektyw Kajetan Chrumps, poeta Fikander, , jego muza Malwinka, tajemniczy Pciuch, no i oczywiście Bromba, specjalistka od mierzenia i ważenia. Tym razem zostają oni uwikłani w całkowicie nową przygodę poszukiwania złośliwego Wirusa, niszczącego komputery. Aby go pokonać muszą przenieść się do rzeczywistości wirtualnej...